Հընդու քաղաքէմէն հանած ջավա՛հիր, լա՛լ արմանալու,
Ինչի դիբչիս, նա՛ղաշ կ'օնիս, օսկէ փա՛րգալ արմանալու,
Ամէն մարդ չի կանայ ճանգի շահով շըքար արմանալու.
Մարդ հիդըդ չի կանայ խօսի, Ռօստօմի-Զա՛լ արմանալու:

Շիմշատի ծառ` բըհամ էկած, շէնքըդ տաշիլըն ի՞նչ կ'օնէ.
Էրանի է քու տիրուջըն. եադին եաշիլըն ի՞նչ կ'օնէ.
Էրեսըդ խաս ա` մուրասա. ղալամ քաշիլըն ի՞նչ կ'օնէ.
Կա՛րմիր ու կանա՛նչ ու ճերմա՛կ, սարի՛սար, ա՛լ արմանալու:

Դուն հիշտ ղիմիշ անիլու չիս, ճըրագ վառած, դըժար ճարած.
Ովոր էրեսըդ կու տեսնէ, խիլքըն կու դառնայ շըվարած.
Անգին եաղութ, անգին ալմաս` բոլորքըդ ջավահիր շարած,
Սկանդարի-Զուլղարի թուղած ջընաղ հէ՛քալ արմանալու:

Համաշա սէյրան իս անում, վարդ ու մանուշակ քաղում իս,
Շո՛ւշա, բըրօլէ գուլա՛բդան` բերնէդ վարդաջուր մաղում իս,
Թագաւուրի թաջի ջի՛ղա, օսկէ թիլըդ շաղմաղում իս.
Վուրսնուրդի ձեռնէմէն փախած ջէ՛յրան, մա՛րալ արմանալու:

Եա՛ր, քիզանից հիռանալըս միռնիլուս վըրայ դըժար ա.
Էշխէմէդ Մէջլում իմ դառի. ի՞նչպէս անիմ ինձի չարա.
Աւելի չէ, Սայաթ-Նովէն քիզի ծառայ ու նօքար ա.
Նըրանից ձեռըդ քաշիլըն` շատ ա էդ ա՛լ արմանալու:

Հնդկական քաղաքից հանած ադա՛մանդ, լա՛լ զարմանալի,
Ինչի դիպչես` կզարդարես, ոսկե կա՛րկին զարմանալի,
Ամեն մարդ չի կարող ճանկել շահաբեր գանձ զարանալի,
Մարդ հետդ չի կարող խոսել, Ռոստոմի-Զա՛լ զարմանալի:

Սամշիտի ծա՛ռ` փարթամ աճած, բունդ տաշելը ի՞նչ կանի.
Երանի տամ քո տիրոջը, այլոց աշելը ի՞նչ կանի.
Երեսդ` նախշազարդ դիպակ, վրձին քաշելը ի՞նչ կանի,
Կարմիր ու կանաչ ու ճերմակ, ոսկենախշ, ա՛լ զարմանալի:

Դյուրին չէ քեզ զոհաբերել. ճրագ վառած, դժվար ճարած,
Ով որ երեսդ կտեսնի, խելքը կդառնա շվարած,
Անգին հակինթ, անգին ա՛լմաս` բոլորքդ շողակն շարած,
Ալեքսանդր Մեծի թողած գեղաքա՛նդակ զարմանալի:

Շարունակ զբոսանք ես անում, վարդ ու մանուշակ ես քաղում,
Բյուրեղապակյա դու սրվա՛կ` շուրթդ վարդաջուր է մաղում,
Թագավորի թագի փե՛տուր, ոսկեթելըդ է շողշողում,
Որսկանի ձեռքից փախս տված մա՛րալ, ե՛ղնիկ զարմանալի:

Յա~ր, քեզանից հեռանալս, մահից ավելի է դժվար,
Սիրուցդ Մեջլում եմ դարձել, էլ ես ինչպե՞ս ինձ անեմ ճար,
Ավելի չէ, Սայաթ-Նովեն քեզ համար ճորտ է ու նոքար,
Նրանից քո ձեռ քաշելը` շատ է դա է՛լ զարմանալի: