Մօդըդ նըստողըն կու հարբի` դուն բանգ ու բօզա իս, ա՛զիզ,
Դիվանա Փահլուլ կու շինիս տեսնողին` ազա իս, ա՛զիզ,
Ինչ տիղ կու'լիս շընուք կու տաս` մէջլիսի մազա իս, ա՛զիզ.
Մազէն մէ սահաթ լաւ կու'լի, դուն համան թազա իս, ա՛զիզ:

Մէ խօսքըդ հանց շաքար քաղցըր, մէ խօսքըդ վառ` քուրա-քուրա,
Մէ նըմանըդ ռաշի նըման, մէ նըմանըդ` ջուրա-ջուրա.
Մարգարիտով լիքըն կալ իս, սադափնիրըդ թուրա-թուրա.
Էրծաթէ կողպէքով կողպած, դուն օսկէ ռազա իս, ա՛զիզ:

Էրեսըդ առվուտվան արիվ` քանի կ'էհայ, կու զարգանայ.
Թագաւուրի քարխանի զա՛ր` ծառըն ծառէն չի թարգանայ.
Թէ սուչ ունենամ` սըպա՛նէ, թէ չէ նըհախ մի՛ բարգանայ.
Մէ ձեռըդ` ջուր, մէ ձեռդ` արուն, ջալլաթի ջազա իս, ա՛զիզ:

Տեսնողըն նաղշըդ կու տընդղէ էն թօվուզի բըմբուլի պէս.
Ձընի տակէն նուր դուս էկած, արիվ դիբած սընբուլի պէս.
Թո՛ւղ վըրէդ լալով պըտուտ գամ, վարդի կարօտ բըլբուլի պէս.
Դուն ինձնից շուտով մի՛ թըռչի` շավարդան-բազա իս, ա՛զիզ:

Էշխէմէդ հիւանդացիլ իմ. վո՛ւնց զարար, վո՛ւնց շահ ին ասում.
Հէքիմնիրըս ափսուսում ին, ծընգան տալով վա~յ ին ասում.
Կանչողըս դարդակ է գընում. «Ա~խ, Սա՛յաթ-Նովա» ին ասում.
Թաք դուն տիս գաս, վիր կու կէնամ. թէ սազիս սազա իս, ա՛զիզ:

Մոտդ նստողը կհարբի` հաշիշ ու խմիչք ես, հո՛գիս,
Դիվահար Փահլուլ* ես դարձնում տեսնողին` տանջանք ես, հո՛գիս.
Ուր որ լինես շնորհք կտաս` խնջույքի խորտիկ ես, հո՛գիս,
Խորտիկը մի ժամ լավ կըլնի, դու մշտապես թարմ ես, հո՛գիս:

Մի խոսքդ հանց շաքար քաղցր է, մի խոսքդ վառ` հնոց է տաք,
Մերթ հրեղեն նժույգ ես դու, մերթ դառնում ես տեսակ-տեսակ.
Մարգարիտով լիքը կալ ես, սադաֆներդ` բազմատեսակ,
Արծաթե կողպեքով կողպած, դու ոսկե սողնակ ես, հո՛գիս:

Երեսըդ է ծագող արեւ, որ գնալով կամբողջանա,
Արքունի վարպետի գո՛րծվածք` ծառը ծառից չի հեռանա,**
Թե մեղք ունենամ` տու՛ր, սպանի՛ր, թե չէ` իզուր մի՛ բարկանա,
Մի ձեռքիդ` ջուր, մյուսին` արյուն, դահիճի կտտանք ես, հո՛գիս:

Տեսնողդ նախշդ կտնտղի, սիրամարգի բմբուլի պես,
Ձյունի տակից նոր դուրս եկած, արեւ դիպած սմբուլի պես.
Թող շուրջդ լալով պտույտ գամ, վարդի կարոտ բլբուլի պես.
Դու ինձնից արագ մի թռչիր` սրաթեւ բազե ես, հո՛գիս:

Սիրուցդ հիվանդացել եմ, ո՛չ վնաս, ո՛չ շահ են ասում.
Բժիշկներս ափսոսում են, ծնկին տալով վա~յ են ասում.
Կանչողս դատարկ է գնում. «Ա~խ, Սա՛յաթ-Նովա» են ասում.
Միայն թե գաս, վեր կկենամ, թե սազիս հավան ես, հո՛գիս: