Թագաւուր իս, դի՛վանս արա, եա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս,
Նըհախ տիղըն մի՛ բարգանայ, շա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս,
Կարմիր վարդըս մի՛ փուշ ածի, խա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս,
Ուրոր գընաս` ինձ էլ հի՛դըդ տար, քու արիվըն կու սիրիս:

Վարդըն այվընումըն կու'լի` նամ-նամ արխին սազ ըլիլով,
Կանանչ փօթօլըն բացվիլ է` կարմիր ու գուլգազ ըլիլով,
Ամէն ծիտ բըլբուլ չի դառնայ` վարդին փիանդազ ըլիլով,
Վարդըն ակռըվին մի՛ շանց տայ, ծա՛ռ, քու արիվըն կու սիրիս:

Վարդըն մայիսին բաց կու'լի, փօթօլըն կու տանին խէչըն,
Քանի վուր գ'ուզէ թառամի, պէտքական է վարդի չեչըն,
Քիզ օսկէ ամբարչա պիտի, մի՛ նըստի պըղընձի մէջըն,
Ո~վ ջավահիր, անգին ալմաս քա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս:

Ակռավըն բըլբուլ չի դառնայ, քանի գ'ուզէ վուր ա~խ անէ.
Ամէն ռանգի վարդի մէջըն կարմիր վարդըն սիրեկան է,
Գուղ մարդըն մանգալով գուքայ, ձիգ կու տայ, տակռէն կու հանէ.
Մի՛ թուղնի հասկըդ քաղիլու, բա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս:

Բըլբուլըն սարէմէն գուքայ, իր լիզվովըն բա~ղ կանչիլով,
Ակըռքնիրըն վիր թափվեցան` շատ իլթիմազ, ա~խ կանչիլով,
Սայաթ-Նովէն բէզարիլ է շատ եարանա խաղ կանչիլով,
Իլթիմազըն է՛սպէս կու'լի, եա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս:

Թագավոր ես, դատս արա, յա՛ր, քո արեւը կսիրես1,
Անմեղ տեղը մի՛ բարկանա, շա՛ր*, քո արեւը կսիրես,
Կարմիր վարդս մի՛ փշոտիր, խա՛ր**, քո արեւը կսիրես,
Ուր որ գնաս, ինձ էլ հետդ տա՛ր, քո արեւը կսիրես:

Վարդը տաղավարում կաճի` հորդ առվակին սազ լինելով,
Կանաչ կոկոնը բացվել է` ալ ու վարդագույն լինելով,
Ամեն հավք սոխակ չի դառնա` վարդին ուղեկից լինելով,
Վարդը ագռավին մի՛ ցույց տուր, ծա՛ռ, քո արեւը կսիրես:

Վարդը մայիսին կբացվի, թերթերը կտանեն խաչը,
Որքան էլ թոշնի, թառամի, պետքական է վարդի չեչը,
Քեզ ոսկե մանյակն է վայել, մի՛ նստիր պղնձի մեջը,
Ո~վ ադամանդ, անգին ալմաս քա՛ր, քո արեւը կսիրես:

Ագռավը սոխակ չի դառնա, որքան էլ կուզի ա~խ անի.
Ամեն գույնի վարդի մեջը կարմիր վարդն է նախընտրելի,
Գող մարդը մանգաղով կգա, արմատից քաշի կհանի.
Մի՛ թող որ ցողունդ քաղեն, բա՛ր, քո արեւը կսիրես:

Բլբուլը սարից է գալիս` քաղցր լեզվով բա~ղ կանչելով,
Ատամները վայր թափվեցին` շատ աղաչանք, ա~խ կանչելով,
Սայաթ-Նովեն ձանձրացել է շատ սիրային խաղ կանչելով,
Պաղատանքն էսպես կլինի, յա~ր, քո արեւը կսիրես: