Էնդուր աչքըս չէ ցամաքում` սըրտիս մէջըն արին մընաց.
Վունչիչ դարով չըլաւացաւ` մըհլամըս հիդ եարին մընաց.
Էշխէմէն հիւանդ պառկեցայ, աչքըս ճանապարհին մընաց.
Յիփ միռայ` ի՛ժում տիս էկաւ` նազըն բէիղրարին մընաց:

Գարունքվան վախտըն լըցվիլ է. էրա~նի ձիզ, ծաղկած վա՛րիր,
Թէ բըլբուլին բաղն ղըրգեցիք, մանուշակով լիքըն սա՛րիր,
Բաս ինչի՞ ձէնըն չէ գալիս, սա՛լբու-չինար, էդ ի՞նչ արիր,
Ճուղքըդ բըլբուլին սըպանից` կարմիր վարդըն խարին մընաց:

Ալ պուճպուճէն ասաց խաբէ սարումըն ղարիբ բըլբուլին,
Յիփ բըլբուլըն միտըն ածաւ ռեհնով կապած թայիգուլին.
Ով վաղ գընաց, վարդըն քաղից. չասին թէ պէտք է բըլբուլին,
Վա~յ քու դարին, ղա՛րիբ բըլբուլ, վուր լէշըդ չափարին մընաց:

Խօսքիրըդ քա~ղցըր-քաղցըր է, լիզուդ շաքար ու նաբաթ է,
Խըմողին վընաս չի անի` ձեռիդ բըռնածըն շարբաթ է.
Շաբաթըն օխտն օր ին ասի` քու հագածըն նուր բաբաթ է.
Հագիլ իս բեհեզ ծիրանին` ծալած ղալամքարին մընաց:

Աշուղի լիզուն բըլբուլ է, օրհնանք ունէ, նալաթ չըկայ.
Շահի մօդ խօսքն անց կու կէնայ, սըպանելու ջալլաթ չըկայ.
Հէքիմ ու դադաստան չըկայ, մէ դըրուստ ադալաթ չըկայ.
Մէ մարդ չըկէր` ազատիլ էր, Սայաթ-Նովէն դարին մընաց:

Աչքս չի ցամաքում, քանզի սրտիս խորքում արյուն մնաց.
Տառապանքով ոչինչ չանցավ` սպեղանիս յարիս մոտ մնաց.
Իր սիրուց հիվանդ պառկեցի, աչքս ճանապարհին մնաց.
Երբ մեռա, նոր այցի եկավ` նազը ուխտազանցին մնաց:

Գարնան օրերը բացվել են, երա~նի ձեզ, ծաղկած հա՛նդեր.
Թե բլբուլին բաղն ղրկեցիք, մանուշակով լիքը սա՛րեր.
Բա ինչո՞ւ ձայնը չի լսվում, նո՛ճի-չինար, էդ ի՞նչ արիր,
Ոստդ բլբուլին ըսպանեց` կարմիր վարդը փշին մնաց:

Ալ կակաչը ուզեց խաբել սարերում թշվառ բլբուլին
Երբ բլբուլը միտքը շեղեց ռեհանով փունջ արած վարդին.
Ով շուտ հասավ, վարդը քաղեց, չասեց թե պետք է բլբուլին.
Վա~յ քո ցավին, թշվա՛ռ բլբուլ, դիակդ չափարին մնաց:

Խոսքերդ քա~ղցր-քա~ղցր են, լեզուդ շաքար ու նաբաթ է,
Խմողին վնաս չի անի` ձեռքիդ բռնածը շարբաթ է.
Շաբաթը յոթ օր է ասին` քո հագածը միշտ նորույթ է,
Հագել ես բեհեզ-ծիրանին` ծալած ղալամքարին* մնաց:

Աշուղի լեզուն բլբուլ է, օրհնանք ունի, անեծք չկա.**
Շահի մոտ խոսքն անց է կենում, նրան սպանող դահիճ չկա.
Դատող ու դատաստան չկա, մի ճիշտ արդարություն չկա.
Մի մարդ չկար, որ ազատեր` Սայաթ-Նովեն ցավին մնաց: