Էշխէմէդ անդանակ էլայ, եկ մօ՛րթէ` ջալլաթըն դուն իս,
Մի՛ սպանի հասրաթէմէդ` սըրտիս խըջալաթըն դուն իս,
Թագաւուրի քարխանէմէն դուս էկած խալաթըն դուն իս,
Հինդ ու Հաբաշ, Արաբըստան, Խորասնու Քալաթըն դուն իս:

Բարգ էրէսըդ կըրակ նընգած օսկու նըման ջիռանում է,
Էնդու համա քու տեսնողի խիլքըն գըլխէն հիռանում է.
Ով չէ տեսի, տիսդ է ուզում, ով տեսնում է` միռանում է.
Օսկէ վարաղով վարաղնած սուրաթ-մագաղաթըն դուն իս:

Շատըն քու էշխէն կու միռնի, չի դիմանայ ինթիզարի.
Տարէնըն մէ գամ բաց կու'լիս, մա՛թահ Շահրադէլ բազարի.
Է՛րնէկ ըլի քու տիրուջըն` մըտիկ տալէն չի բէզարի.
Ամառըն ու ձըմիռըն ծաղկած գուլբաղ ու բաղաթըն դուն իս:

Մուզդ ունէ էն նաղաշքարըն, վուր թահրըդ ղալամով հանայ.
Ճակտէդ ունքըդ չի կանայ գայ, քանի գ'ուզէ վուր շատ ջանայ.
Էնդու համա ծարաւ մարդըն քու ջըրէմէն չի կըշտանայ.
Շիրազու շուշումըն ածած նաբաթէ շարբաթըն դուն իս:

Է՛րնէկ մօտըդ նըստող եարին, վուր քիզի պէս համդամ ունէ,
Խայան եարին չէ ռաստ էկի, քիզանից խաթըրջամ ունէ.
Սայաթ-Նովէն, վուր քի՛զ ունէ, աշխարհումըս ի՞նչ ղամ ունէ.
Խաթաբանդով չարա-չարդախ, քօշկ ու ամարաթըն դուն իս:

Սիրուցդ անդանակ եղա, եկ մորթի՛ր` դահիճը դու ես,
Մի՛ սպանիր քո կարոտից` սրտիս պատկառանքը դու ես,
Արքայական գանձարանից ջոկած հանդերձանքը դու ես,
Հինդ ու Հաբաշ, Արաբստան, Խորասնի Քալաթը* դու ես:

Բարկ երեսդ կրակն ընկած ոսկու նման վառվռում է,
Էդ պատճառով քեզ տեսնողի խելքը գլխից հեռանում է,
Ով չի տեսել, տեսքդ է ուզում, ով որ տեսնում է` մեռանում է,
Ոսկեջրով նախշազարդած պատկեր-մագաղաթը դու ես:

Շատը սիրուցդ կմեռնի, չի դիմանա էլ սպասումի.
Տարին մեկ անգամ կբացվես, գանձ Աստրախանի բազարի,**
Ե՛րնեկ քո տիրոջը լինի` քեզ նայելուց չի բեզարի.
Ամառ-ձմեռ ծաղկած պարտեզ, փարթամ այգեվարդը դու ես:

Ճարտար է էն նկարիչը, որ պատկերդ վրձնով բանա.
Ճակատից հոնքին չի հասնի, որքան էլ որ նա խիստ ջանա.
Էդ պատճառով ծարավ մարդը քո ջրիցը չի կշտանա.
Շիրազի սրվակում լցրած նաբաթե շարբաթը դու ես:

Ե՛րնեկ մոտդ նստող յարին` քեզ պես զրուցակից ունի,
Ուխտազանցին չի պատահել, քեզանից սպասելիք ունի,
Սայաթ-Նովեն որ քեզ ունի, աշխարհումս ի՞նչ ցավ ունի,
Նախշազարդով ամպհովանի, դղյակն ու պալատը դու ես: