Ա՛նգաճ արա բարիթավուր.
Գընա՛, հիդըն խաղ մի՛ անի,
Եարի սիրտըն դաղ մի՛ անի`
էդ կըրակըն չաղ մի՛ անի.
Չաղ շո՛ւռ արի
Եարսուն տարի
Եարին բէդամաղ մի՛ անի:

Բէդամաղ չը’լի միզանից,
Չըհիռանայ անմիղ բանից.
Եարըն նազով հոգիս հանից.
Հանած ծառ է,
Էշխով վառ է,
Չի՛ վախենայ սուլթան-խանից:

Խանի պես դիվան իս անում,
Շահզադի պես սան իս անում,
Էդ ի՞նչթավուր բան իս անում.
Բանըդ բանդ է,
Պռօշդ ղանդ է,
Քաղցր լեզվով ջան իս հանում:

Ջան չունիմ եարի ձեռնէմէն,
Հիւանդ իմ էշխի կըռնէմէն,
Դիղ անիս ծուցիդ նըռնէմէն,
Նըռիդ օսկով,
Քաղցըր խօսքով
Կրակ իս վիր ածում բերնէմէն:

Բերնիդ մեջըն լալ է, գօ՛զալ,
Հագիդ զարըն ալ է, գօ՛զալ,
Էդ ի՞նչպէս խիալ է, գօզալ,
Էդ խիալով նազ իս անում,
Ե~ար, ա~ման:

Ա՛կանջ արա բարիթավուր*
Գնա՛, հետը խաղ մի՛ անի,
Յարի սիրտն դաղ** մի՛ անի,
Էդ կրակն չաղ մի՛ անի:
Կայտառ շրջի՛ր
Երսուն տարի
Յարին վշտացած մի՛ անի:

Վշտացած չլնի մեզանից,
Չնեղանա անմեղ բանից,
Յարն նազով հոգիս հանեց,
Հանած ծառ է,
Սիրով վառ է,
Չի՛ վախենում սուլթան-խանից:

Խանի նման դատ ես անում,
Իշխանի պես` հարգանք անում,
Էդ ի՞նչ տեսակ գործ ես անում,
Գործդ կարծր է,
Շուրթդ քաղցր է,
Քաղցր լեզվով` հոգի հանում:

Հոգի չունեմ յարի ձեռից,
Հիվանդ եմ ես սիրո կռից,
Դեղ լցնես քո ծոցիդ նռից,
Նռիդ ոսկով,
Քաղցր խոսքով,
Կրակ ես թափում բերանից:

Բերանիդ մեջ լալ է գո՛զալ,
Հագիդ զուքսը ալ է գո՛զալ,
Մտքումդ ի՞նչ ունես գոզալ,
Էդ մտքովը նազ ես անում,
Յա~ր, ա~ման: